Fallan las zanahorias e Israel saca el garrote una vez más

ORIGINAL
translated here

Fuerzas de Ocupación israelíes montan guardia frente a un palestino que realiza las tradicionales oraciones del viernes en una calle fuera de la Ciudad Vieja de Jerusalén Este.

“Han matado la ciudad”, comentó una vendedora palestina de la calle en una casi vacía Puerta de Damasco. El lugar que una vez crepitaba con la energía y la gente,ahora está desprovisto de vida. En lugar de escuchar a los vendedores ambulantes gritando para vender sus productos y ver a los niños y adultos subir y bajar las escaleras de la Puerta de Damasco, lo único que se oye es el ruido de unos pocos autobuses en las noches.

Comment l’industrie des droits de l’homme sabote la libération de la Palestine

Publié sur TeleSur
Traduction : Jean-Marie Flémal

A poster of the popular front for the liberation of Palestine (PELP) founded in 1967. pic.twitter.com/0YaSjWw6YI

— البتول علي (@batool_9) December 9, 2015

La création de l’Autorité palestinienne après la signature des accords de paix d’Oslo entre Israël et l’OLP a introduit des transformations structurelles dans la politique, la société et la lutte palestiniennes.

Le combat pour la libération s’est alors transformé en une quête diplomatique du statut d’État pour 22 pour 100 de la terre palestinienne ; la révolution était ainsi détournée et, progressivement, les masses palestiniennes étaient mises sur la touche de l’action politique en même temps que de l’espace public. Si la Première Intifada palestinienne avait représenté le point culminant de l’engagement populaire dans la politique de masse et l’action directe, les décennies qui ont suivi ont montré tout le contraire. Les gens ont été entraînés dans la marge, dépouillés de leur capacité d’action et transformés en spectateurs pendant qu’une petite élite négociait en leur nom tout en exploitant leurs sacrifices et en se faisant passer pour leur unique représentante légitime.

¿SENTENCIA DE MUERTE POR ENFRENTARSE A LOS CENSORES SIRIOS?

Traducción de Elena Cal Atán y Elisa Marvena
ORIGNAL

A los seres queridos de Bassel Khartabil se les sigue ocultando cualquier información sobre su paradero. A pesar de que se cree que el desarrollador de software palestino ha sido sentenciado a muerte en Siria, esto no ha sido confirmado oficialmente. Algunos rumores sugieren que la ejecución ya podría haber sido llevada a cabo.

La falta de información fidedigna está resultando extremadamente estresante para su mujer, Noura Ghazi.

“Esto perdiendo peso y mi cabello se cae” dice Ghazi. “Ni siquiera sé si está vivo o muerto”

أجساد ذائبة: شهداء فلسطينيّون يغتالهم الاحتلال مرّتين

«كيف يريدون أن أصدّق نبأ استشهاده وأنا لم أرَ جثمانه بأم عينيّ ولم يتسنَّ لي تشييعه ودفنه وقراءة الفاتحة على قبره؟».

لم تتوقف رؤوفة خطّاب عن ترديد هذا التساؤل طوال ستة وثلاثين عامًا مرّت على استشهاد ابنها الفدائي عبد الرحمن خطاب أثناء اشتباك مسلّح مع جنود الاحتلال الإسرائيلي قرب مدينة بيسان المحتلة في 15 نيسان/أبريل 1979.

تنتظر السيدة السبعينية الإفراج عن جثمان ابنها المحتجز في «مقابر الأرقام» قبيل كل صفقة تبادل بين المقاومة والاحتلال وتتهيّأ لاستقباله كأنّه ما يزال على قيد الحياة. ذلك ليس لأنها لم تتقبّل استشهاده وهو لم يكمل العشرين من عمره بعد، فابنها كان مقاومًا في صفوف منظمة التحرير الفلسطينية والإعلان عن استشهاده كان ليفاجئها أقل من عودته إلى البيت حيًّا منذ التحاقه بركب الفدائيين. ولكن لأن الموت هو النهاية (الدنيوية على الأقل)، فهي لا تطالب بأكثر من دليل ملموس على هذه النهاية ورفاتٍ تحتضنها وتواريها الثرى وخاتمةٍ تليق بمن قدّم حياته دفاعًا عن كرامة شعبه وتحرير أرضه.

Gli scomodi ribelli palestinesi

English
Grazie il lavoro culturale!!

Quando nel 1995 Samar è rimasta incinta per la quinta volta, i dottori sospettavano che il suo feto non sarebbe sopravvissuto.

Nessun hashtag per chi sparisce

Traduzione dall’inglese di Claudia Avolio
English

È stato arrestato insieme a sei dei suoi compagni il 30 dicembre 2013, in un raid delle forze di sicurezza siriane nella loro casa a Damasco. È stato il suo secondo arresto nel giro di altrettanti anni.

Tra i membri fondatori della Gioventù siriana rivoluzionaria, un collettivo di sinistra non-violento della capitale siriana, Imad è stato arrestato la prima volta nel novembre 2012. Quasi tre mesi di detenzione, 37 giorni in cella di isolamento, e torture continue possono portare molti a capitolare. Imad, allora ventiquattrenne e con poca esperienza politica prima della rivolta siriana, è rimasto ben saldo e non si è piegato sotto interrogatorio.

Poco dopo essere stato rilasciato, è partito dalla Siria per l’Egitto. Ma non riusciva a stare lontano dal suo Paese e così ha deciso di tornare.

In quel momento Damasco era in una morsa ancora più stretta di prima: se fare o organizzare azioni di protesta era stato difficilissimo nel 2011 e nel 2012, nel 2013 era diventato praticamente impossibile.

Durante il primo arresto di Imad, i suoi amici hanno creato una pagina Facebook per chiedere la libertà per lui e per i suoi due compagni attivisti della Gioventù rivoluzionaria imprigionati con lui.

Aprire pagine Facebook per chiedere il rilascio di detenuti era una pratica abituale durante i primi due anni della rivolta. L’atto stesso della loro creazione illustrava un cambiamento significativo per un Paese in cui le detenzioni politiche prima della rivolta erano coperte dalla massima segretezza e censura. Ma attestava anche dove erano riusciti ad arrivare i siriani e le varie crepe che erano riusciti ad aprire nel muro di paura del regime un tempo impenetrabile.

E invece la pagina Facebook creata in seguito al secondo arresto di Imad (avvenuto stavolta insieme a sei dei suoi amici) è stata presto rimossa su richiesta dei familiari dei detenuti. Questa volta dicevano di non volere che si facesse rumore né pubblicità. Un dettaglio che sembra piccolo mostra, invece, un nuovo cambiamento di rotta in Siria.

Mentre la rivolta lasciava infine il passo alla guerra civile, le iniziali scintille di speranza e ottimismo sono state represse e si sono tramutate in disperazione assoluta. Quelle crepe che i siriani avevano aperto nel muro impenetrabile erano quasi del tutto svanite, lasciando il passo a una paura ancora più grande: paura persino di dire soltanto che un figlio o una figlia erano stati arrestati, paura di chiederne il rilascio, paura anche soltanto di pronunciare i loro nomi.

Notizie della morte sotto tortura di ognuno degli amici di Imad sono iniziate a trapelare, uno dopo l’altro. In effetti, sei dei sette arrestati quella notte, tra cui lo stesso Imad, sono stati uccisi così.

Non è inusuale che ci sentiamo impotenti quando veniamo a sapere che dei detenuti sono stati torturati a morte in un altro Paese, consapevoli che questo è stato il destino di migliaia di civili dal 2011. Ma l’impotenza assume un significato del tutto nuovo quando le nostre labbra si saldano l’una all’altra per la paura, al punto che siamo incapaci di parlare di quelli che sono stati uccisi, non possiamo onorarne la memoria, piangerne la perdita, rendere loro omaggio, raccontare le loro storie, condividere le loro foto…

****

Qui in Palestina, abbiamo l’opportunità di scendere in strada in solidarietà con i prigionieri politici, urlare a squarciagola per loro mentre nel frattempo veniamo raggiunti dai lacrimogeni, ci sparano addosso e veniamo picchiati. Abbiamo anche la possibilità di condividere le storie dei nostri “martiri” e tributar loro l’omaggio che meritano.

In Siria, un Paese governato dalla tirannia della paura e del silenzio, avere un nome è una maledizione da vivi e da morti, e anche condividere le storie e i nomi della maggior parte delle vittime non è mai dato per scontato. Ciò spiega perché non abbiamo potuto scrivere il cognome di Imad e perché così tanti detenuti in Siria, vivi e morti, restano senza nome. Non solo perché sono troppi per essere documentati, ma anche perché a molti anche solo nominarli fa paura.

In tal senso, la sparizione forzata in Siria non prende di mira solo i corpi delle persone, ne colpisce anche i nomi, il ricordo e l’eredità. Priva centinaia di migliaia di persone del loro nome, quasi annichilendo la loro stessa esistenza e strappando ai loro cari ogni prova tangibile cui aggrapparsi dopo la loro morte.

Nel suo saggio su “The New Inquiry”, Genna Brager spiega che la sparizione forzata non è solo un eufemismo per l’omicidio di Stato, ma una “creazione necropolitica di classi usa e getta la cui eliminazione è intrinseca al capitalismo”. La decostruzione che fa Brager dell’apparato di sparizione così come è stato usato in America Latina nel corso degli anni ’70 e ’80 riecheggia nella Siria di Bashar al Asad.

In Siria l’apparato di sparizione forzata non cerca solo di coprire le prove, scagionare i colpevoli e intimidire i sopravvissuti. Funziona anche per sovvenzionare il complesso industriale carcerario del regime siriano. I numerosi servizi di sicurezza e intelligence usano le informazioni di cui sono in possesso come merce di scambio, sviando i famigliari e sfruttandone i bisogni, l’impotenza e la vulnerabilità, obbligandoli infine a pagare milioni di lire siriane per una prova che non arriverà mai.

Paura, silenzio, sfruttamento e intimidazione divengono essenziali al perpetuarsi delle sparizioni forzate come arma efficace nell’arsenale dello Stato contro la gente, contro la classe usa e getta “non desiderata”.

Diventa più che una misura punitiva per ingabbiare dissidenti e reprimere il dissenso. Porta con sé un impatto assai più distruttivo e collettivo, aleggiando costantemente su intere comunità.

Nel contesto siriano, parlare di “detenzione arbitraria” è una stravaganza legale e perfino comparire a un processo-farsa è un lusso.

Non sorprende, dunque, che molti siriani dicano di preferire morire uccisi da un missile o da un colpo di mortaio, piuttosto che finire in carcere. Non solo perché è molto più tollerabile e indolore della morte lenta e quotidiana in prigione, ma anche perché, perfino quando il razzo fa a pezzi il corpo delle vittime, lascia alla famiglia – a differenza della morte sotto tortura – qualcosa da piangere, una prova materiale da afferrare e una bara da seppellire.

Far sparire in modo forzato centinaia di migliaia di persone, ucciderne migliaia sotto tortura e poi telefonare con non curanza ai genitori per dire di andare a prendersi le carte di identità, senza neppure permettere loro di vedere il corpo, è il paradigma di una disumanizzazione sistematica e deliberata. Disumanizzare i detenuti facendoli svanire nel nulla, trasformarli in numeri e scaricarne i corpi in fosse comuni. E al contempo, disumanizzare i loro cari, strappando loro il diritto a compiangerli, a gridare, a dare un ultimo addio, a vedere e conoscere la verità e a porre una fine – per quanto straziante – alla loro agonia.

****

Alcuni giorni dopo che Maria è stata arrestata dalle forze di sicurezza siriane, un amico di famiglia ha condiviso la sua foto su Facebook e fatto appello per il suo rilascio. In qualunque altro Paese, si tratterebbe di un atto semplice e inoffensivo. Ma non in Siria. All’amico è stato presto chiesto di rimuovere la foto, perché la sua famiglia aveva paura che anche un post tanto banale potesse avere qualche ripercussione negativa su di lei. Maria è stata per fortuna rilasciata, ma centinaia di migliaia di Maria ancora languiscono nelle prigioni siriane mentre i loro cari non osano neppure chiederne il rilascio.

Un pensiero deve andare a loro ogni volta che scriviamo un hashtag con i nomi di prigionieri. Perché in Siria per le centinaia di migliaia di persone vittime di sparizione forzata non ci saranno mai hashtag e neppure per le loro tragedie.

Nella Siria di Assad le famiglie sono stanche di sperare che i loro cari saranno liberati. Tutto ciò che possono dire, dopo che si stima che 20 mila persone sono state uccise sotto tortura, è “Salvate quelli che rimangono!”. Già sanno che nessuno ascolterà le loro voci spezzate e i loro appelli.

Το καφέ χρώμα: από-αποικιοποιώντας τον αναρχισμό και θέτοντας σε αμφισβήτηση την λευκή ηγεμονία

Greek translation of my piece on de-colonising anarchism
English

Η εμφάνιση του αιγυπτιακού BlackBloc στους δρόμους του Καΐρου τον Ιανουάριο του 2013 πυροδότησε έναν καλόβολο ενθουσιασμό στους δυτικούς  αναρχικούς κύκλους. Λίγη σκέψη δόθηκε στο πολιτικό όραμα του αιγυπτιακού BlackBloc –ή στην έλλειψή αυτού- σχετικά με τις τακτικές [που ακολουθεί] ή τις κοινωνικές και οικονομικές του θέσεις. Για τους περισσότερους αναρχικούς της δύσης, ήταν αρκετό το ότι έμοιαζαν και ήταν ντυμένοι σαν αναρχικοί ώστε να υπάρξει εγγυημένα ένας αμέριστος θαυμασμός. Σελίδες στο facebook Ισραηλινών αναρχικών πλημμύρισαν με σελίδες Αιγύπτιων ακτιβιστών τουBlackBloc· μια γρήγορη ματιά στην αναρχική μπλογκόσφαιρα των ΗΠΑ εκείνης της περιόδου θα έδινε σε κάποιον την εντύπωση ότι το BlackBloc είχε έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με την Αίγυπτο και την αντιεξουσία. Αλλά όπως σημειώνει ο Αμερικανός συγγραφέας JoshyaStephens, αυτή η  χαρωπή αντίδραση πολλών δυτικών αναρχικών προς το BlackBloc εγείρει μη κολακευτικά ερωτήματα σχετικά με την εμμονή στα φαινόμενα και την εικόνα, αντί στο περιεχόμενο και τις πράξεις. Και από αυτήν την άποψη, οι αναρχικοί αυτοί δεν είναι διαφορετικοί από τους Ισλαμιστές που έσπευσαν να αποκηρύξουν τοBlackBloc ως βλάσφημο και άπιστο απλά και μόνο επειδή έμοιαζαν Δυτικοί. Επιπλέον, πολλές δυτικές αναρχικές αντιδράσεις προς το BlackBloc αποκαλύπτουν μια καλά ριζωμένη τάση σχετικά με την ανατολή. Η παράβλεψη της πλούσιας ιστορίας του αναρχισμού στην Αίγυπτο και την Μέση Ανατολή είναι ενδεικτική.

Ο Αιγύπτιος αναρχικός YasserAbdullah μας δείχνει πως ο αναρχισμός στην Αίγυπτο χρονολογείται από το 1870 ως αντίδραση στην εγκαινίαση του καναλιού του Σουέζ· Ιταλοί αναρχικοί στην Αλεξάνδρεια πήραν μέρος στην Α’ Διεθνή, εξέδωσαν μια αναρχική εφημερίδα το 1877 και πήραν μέρος στην επανάσταση του Orabi το 1881· Έλληνες και Ιταλοί αναρχικοί οργάνωσαν επίσης απεργίες και διαδηλώσεις από κοινού με Αιγύπτιους εργάτες. Και, ωστόσο, αυτοί οι αγώνες παραγνωρίζονται απροβλημάτιστα από αυτούς που δρουν σήμερα σαν να ήταν το BlackBloc η πρώτη αληθινά ριζοσπαστική ομάδα που τιμά αιγυπτιακό έδαφος.

Αυτό το άρθρο υποστηρίζει ότι η επιφανειακή πρόσληψη του BlackBloc είναι ένα μόνο παράδειγμα του πώς ο «λευκός αναρχισμός» έχει ακόμη δρόμο για να αφήσει πίσω του τις προκαταλήψεις σχετικά με την ανατολή που μαστίζουν την Δυτική αριστερά γενικότερα. Θα δείξω εδώ ότι αυτή η αποτυχία μπορεί να αποδοθεί στο γεγονός ότι ο αναρχισμός δεν έχει περάσει ολόκληρη τη διαδικασία της αποαποικιοποίησης. Ξεκινάμε δείχνοντας ότι οι αποικιοκρατικές στάσεις έκαναν τους Δημοκρατικούς της Ισπανικής Επανάστασης να αγνοήσουν τον Ισπανικό αποικισμό στην Βόρεια Αφρική, πράγμα που τους οδήγησε στο να εστιάσουν αποκλειστικά στο να πολεμήσουν τον φασισμό στην πατρίδα τους[1].

Το ότι η Ισπανική Επανάσταση εξακολουθεί να αποτελεί ένα σημαντικό σημείο αναφοράς για τα σημερινά αναρχικά κινήματα [οδηγεί στο να μην] προκαλεί έκπληξη πως παρόμοιες αποικιοκρατικές τάσεις κάνουν και τα σημερινά κινήματα να ξεγράφουν αιώνες αντιεξουσιαστικού αγώνα στην Ασία, την Αφρική και την Μέση Ανατολή. Μια τέτοια ημιτελής διαδικασία από-αποικιοποίησης σημαίνει ακόμη πως πολλά Δυτικά αναρχικά κινήματα καθώς και ο κυρίαρχος αναρχικός λόγος παραμένουν συντριπτικά λευκά και αποκλείουν έγχρωμους ανθρώπους. Θα δείξω επίσης πως, όχι μόνο ο «λευκός αναρχισμός» τείνει να εξοστρακίζει έγχρωμους ανθρώπους, [αλλά και ότι] η έμφασή του στην εικόνα και το στυλ οδηγεί στην περιθωριοποίηση ανθρώπων με αναπηρία και αυτών που δεν αυτοπροσδιορίζονται απαραίτητα ως αναρχικοί παρόλο που είναι σφόδρα αντιεξουσιαστές. Τέλος, το άρθρο παίρνει τους «Αναρχικούς Ενάντια στο Τείχος» ως συγκεκριμένο παράδειγμα των διαφόρων ελαττωμάτων του λευκού αναρχισμού, όπως για παράδειγμα την αποκλειστικότητα, τον ελιτισμό και την αποτυχία να αμφισβητήσει επαρκώς τα προνόμια της λευκής αποικιοκρατίας.

Μια ματιά πίσω στην Ισπανική επανάσταση

Παρά την τελική της ήττα, οι αναρχικοί θεωρούν την Ισπανική Επανάσταση ως ένα μοντέλο που έχει εμπνεύσει -σε πείσμα όλων των πιθανοτήτων- τον αναρχοσυνδικαλισμό και την μη ιεραρχική αυτό-διακυβέρνηση· ήταν ένας συντριπτικά ασύμμετρος πόλεμος ενάντια σε μια ογκώδη στρατιωτική μηχανή που είχε την υποστήριξη και ήταν οπλισμένη μέχρι τα δόντια από την φασιστική Ιταλία και την ναζιστική Γερμανία. Ωστόσο, κανένα αναρχικό μοντέλο, φυσιογνωμία ή ορόσημο δεν είναι ιερά ως προς την κριτική (μια ποιότητα που ξεχωρίζει τον αναρχισμό από το μεγαλύτερο μέρος της παραδοσιακής αριστεράς). Παρόλο που αποτελεί ένα μοντέλο που εμπνέει, η Ισπανική Επανάσταση ήταν μακριά από την ουτοπία, στιγματισμένη από πολλά ελαττώματα και αδυναμίες. Παρόλο που είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε αυτά τα ελαττώματα –συμπεριλαμβανομένων των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από τους Δημοκρατικούς, τις εξαναγκασμένες συμμαχίες με τους αστούς και τους σταλινικούς, τις εσωτερικές έριδες και άλλα λάθη τακτικής- το να το κάνουμε εδώ πέρα βρίσκεται πέρα από τις δυνατότητες αυτού του άρθρου. Οι επαναστατημένοι συχνά δεν έχουν την πολυτέλεια να διαλέξουν τις συμμαχίες τους. Απομένοντας χωρίς άλλη επιλογή, αναγκάζονται πολλές φορές να δεχτούν την υποστήριξη δυνάμεων με τις οποίες βρίσκονται ιδεολογικά απέναντι. Αλλά ενώ αναγνωρίζουμε ότι δεν μπορεί κανείς να περιμένει μια επανάσταση να είναι εντελώς καθαρή σε καμιά περίπτωση αυτή δεν καθάρει τις μαζικές εκτελέσεις και την περιστολή των θρησκευτικών ελευθεριών. Το μοναδικό στρατηγικό και ηθικό «λάθος» στο οποίο επιθυμώ να εστιάσω εδώ είναι στο πώς το ζήτημα της Ισπανικής αποικιοκρατίας στο Μαρόκο και τη Δυτική Σαχάρα σαρώθηκε πλήρως από τις φλόγες της επανάστασης πίσω στην πατρίδα.

Απόλυτα απορροφημένοι από τον αγώνα τους ενάντια στον φασισμό και την τυραννία στην Ισπανία οι επαναστατημένοι αγνόησαν τον Ισπανικό αποικιοκρατισμό, τον φασισμό και την τυραννία στην άλλη πλευρά της Μεσογείου. Το επίπεδο της από-ανθρωποποίησης του «Άλλου» ήταν τόσο υψηλό ώστε, σύμφωνα με προεπαναστατικές αφηγήσεις ο μόνος ρόλος που οι αποικισμένοι Μαροκινοί κλήθηκαν να παίξουν ήταν αυτός των μισθοφόρων που έφερε ο στρατηγός Franco για να συντρίψει το λαϊκό μέτωπο. Το προεπαναστατικό θυμικό αίσθημα έφτανε πολλές φορές ακόμη και στο να αναφέρεται στους Μαροκινούς με ρατσιστικό τρόπο. Κι ενώ είναι δύσκολο να υποστηρίξουμε ότι μια αμοιβαία αλληλεγγύη μεταξύ επαναστατημένων Ισπανών και αποικισμένων Μαροκινών θα μπορούσε να είχε αλλάξει την έκβαση του πολέμου, είναι εξίσου δύσκολο να γνωρίζουμε εάν μια τέτοιου είδους αλληλεγγύη ήταν καθόλου εφικτή όπως και να’ χε. Με τα λόγια του εκλιπόντα Αμερικανού ιστορικού HowardZinn: «Βραχυπρόθεσμα (και μέχρι τώρα η ανθρώπινη ιστορία αποτελείται μόνο από βραχυπρόθεσμες βλέψεις) τα θύματα, απελπισμένα και μολυσμένα και τα ίδια με την κουλτούρα που τα καταπιέζει, στρέφονται εναντίον άλλων θυμάτων.» Από την άλλη, ο αναρχισμός στην ουσία του σημαίνει να απορρίπτεις και να πολεμάς κάθε μορφή εξουσίας και καθυπόταξης, συμπεριλαμβανομένων του αποικισμού και της κατοχής. Το να είσαι αληθινά αντιεξουσιαστής, επομένως, [σημαίνει πως] κάθε αγώνας ενάντια στον φασισμό και την δικτατορία στην πατρίδα θα πρέπει να είναι διεθνιστικός και δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον αγώνα ενάντια στον φασισμό και την τυραννία αλλού, με τον ρόλο αυτής ως αποικιοκρατικής δύναμη.

Αρμόζει να επιστρέφουμε στην Ισπανική επανάσταση καθώς σημειώνουμε την 77^η επέτειο, επειδή φαίνεται ότι πολλοί αναρχικοί έχουν ακόμη να κατανοήσουν βαθιά ένα από τα μαθήματα-κλειδιά της. Εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, τα Δυτικά αναρχικά κινήματα συνεχίζουν να είναι συντριπτικά λευκά, υποσυνείδητα (ή ίσως και συνειδητά) ανατολίτικα, Δυτικο-κεντρικά, ακόμη και ελιτίστικα και αφιλόξενα προς ανθρώπους που δεν μοιάζουν με τους ίδιους. Έτσι λοιπόν, οι αντιεξουσιαστικοί αγώνες στην Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Ασία συνήθως παραβλέπονται. Θα έπρεπε να γίνει ξεκάθαρο, ωστόσο, πως οι έγχρωμοι αναρχικοί κουβαλάνε αναμφίβολα ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την σχετική έλλειψη αρθρογραφίας. Το εξαιρετικό βιβλίο της MaiaRammathΑπό-αποικιοποιώντας τον Αναρχισμό: Μια Αντιεξουσιαστική Ιστορία του Απελευθερωτικού Αγώνα της Ινδίαςκαι το Η Ανατολική Μεσόγειος και η Κατασκευή του Παγκόσμιου Ριζοσπαστισμού, 1860-1914του IlhamKhuryMakdissi είναι από τις λίγες απόπειρες που προσφέρουν μια εναλλακτική ιστορία της αντιεξουσίας σε περιοχές που δεν κερδίζουν μεγάλη προσοχή.

Όχι μια ταμπέλα

Αυτά τα βιβλία παρέχουν στοιχεία πως οι αντιεξουσιαστικοί αγώνες σε αναπτυσσόμενες χώρες υπάρχουν πολύ πριν το BlackBloc να βγει στους δρόμους της Αιγύπτου. Ο αναρχισμός δεν είναι ταμπέλα, μάρκα ή εμπορικό σήμα και το να τον μετατρέπει κανείς σε μια δήλωση της μόδας προκαλεί, ίσως, ασυναγώνιστη ζημιά στο κίνημα. Ο αναρχισμός είναι η ακλόνητη πεποίθηση, όπως γράφει οAlexanderBerkman, πως «θα έπρεπε να είσαι ελεύθερος· πως κανένας δεν θα έπρεπε να σε σκλαβώνει, να σε διαφεντεύει, να σε ληστεύει ή να επιβάλλεται πάνω σου. Σημαίνει πως θα έπρεπε να είσαι ελεύθερος να κάνεις τα πράγματα που θέλεις να κάνεις· και ότι θα έπρεπε να μην είσαι αναγκασμένος να κάνεις αυτό που δεν θέλεις να κάνεις.» Ωστόσο, η λευκή διανοητική εμμονή με τους «-ισμούς» και η τάση τα υπερ-διανοητικοποιούνται τα πράγματα και να μπαίνουν οι άνθρωποι κάτω από στατικές κατηγορίες μεταφράζεται σε αποκλεισμό πολλών αναρχικών απλά και μόνο επειδή αυτοί δεν κατατάσσουν τους εαυτούς τους ως τέτοιους και δεν «μοιάζουν» με αναρχικούς.

Οι χωρίς ταμπέλα

Αυτό ενσαρκώνεται απόλυτα στις γυναίκες που γνώρισα στην διαδήλωση της 15^ης Ιουλίου στην Beeres-Sab‘. Η διαδήλωση ήταν κομμάτι της εθνικής Παλαιστινιακής απεργίας ενάντια στο σχέδιο εθνοκάθαρσης Prawer, ένα νομοσχέδιο που προτάθηκε από το Ισραηλινό Knesset[2] και το οποίο προβλέπει –πίσω από την μάσκα της «ανάπτυξης»- τον εκτοπισμό 30.000-40.000 Παλαιστινίων-Βεδουίνων ιθαγενών στην έρημο Naqab· την απαλλοτρίωση 800.000 dunnams[3] από τη γη τους και την κατεδάφιση 35 «αυθαίρετων» όπως χαρακτηρίζονται Παλαιστινιακών χωριών. Οι ντόπιες γυναίκες βρέθηκαν στην κορυφή της διαδήλωσης με τα τραγούδια τους, μπλόκαραν τον δρόμο και ηρωικά κράτησαν τις θέσεις τους απέναντι στους Ισραηλινούς κατοχικούς μπάτσους και την Ειδική Μονάδα της Αστυνομίας, που τις χτύπησαν και τους επιτέθηκαν με κλομπ. Η δεκαπεντάχρονη RouyaHzayel χαμογελούσε με μεγάλη αξιοπρέπεια όταν απαθανατίστηκε σε μια όμορφη φωτογραφία που κατέγραψε την αντίσταση των Παλαιστινίων γυναικών. Μετά την πρώτη επίθεση της Ισραηλινής κατοχικής αστυνομίας ενάντια στην διαδήλωση, οι διαδηλωτές ανασυντάχθηκαν και ξανάρχισαν να τραγουδάν μαχητικά συνθήματα κάτω από γυναικεία καθοδήγηση. Οι πατριαρχικοί πολιτικοί «ηγέτες» με την αρρενωπή ενέργεια, αυτοί που συνήθως καθοδηγούν όλες τις διαδηλώσεις στην κατεχόμενη Παλαιστίνη προσπάθησαν να διαλύσουν την διαδήλωση για να αποφύγουν περεταίρω συγκρούσεις με την Ισραηλινή αστυνομία. Αλλά ξανά, οι Παλαιστίνιες-Βεδουίνες γυναίκες ήταν αυτές που αρνήθηκαν να πάνε σπίτια τους ή να σωπάσουν, φωνάζοντας ότι η διαδήλωση πρέπει να συνεχιστεί μέχρι να απελευθερωθούν όλοι οι συλληφθέντες. Προς το τέλος της διαδήλωσης, η οποία ήταν μάλλον μικρή αν και γεμάτη από τις τσιρίδες της γυναικείας ενέργειας, μια ηλικιωμένη Παλαιστίνια από το Al-Araqib, ένα Παλαιστινιακό-Βεδουϊνικό χωριό που γκρεμίστηκε 53 φορές τα τελευταία τρία χρόνια από την Ισραηλινή κατοχή, είπε: «Όταν γκρεμίζουν τα σπίτια μας, εμείς κάνουμε το νεκροταφείου του χωριού σπίτι μας. Απειλούν να το καταστρέψουν κι αυτό. Ακόμη κι αν το κάνουν, θα σκάψουμε τάφους στα τα ίδια μας τα χέρια και θα ζήσουμε μέσα σε αυτούς. Θα προστατέψουμε τους νεκρούς μας και αυτοί θα προστατέψουν εμάς.»

Σε αυτήν την συγκεκριμένη διαδήλωση, οι γυναίκες της κατεχόμενης Naqab στάθηκαν απέναντι στην αποικιοκρατική εξουσία του Κράτους κατοχής αλλά και στην τοπική πατριαρχική ηγεμονία. Γελοιοποίησαν τα ανατολίτικα στερεότυπα που θεωρούν τις Βεδουίνες άφωνες και ανίκανες να πάρουν πρωτοβουλίες. Επέμειναν πως ήταν ελεύθερες και όχι αναγκασμένες να κάνουν αυτό που δεν ήθελαν να κάνουν. Οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες μπορεί να μην έχουν ακούσει για την EmmaGoldman ή να μην έχουν διαβάσει τα φυλλάδια του PeterKropotkin· κάποιες από αυτές δεν μιλάν καν Αγγλικά. Κι ωστόσο προσωποποιούν όλα όσα υπερασπίζεται η αντιεξουσία. Και παρ’ όλα αυτά, αυτές οι γυναίκες θα εξαιρεθούν από τον κυρίαρχο Δυτικό αναρχικό λόγο επειδή δεν χωράνε στους στενούς και περίπλοκους  ορισμούς, τις ταμπέλες και το lifestyle.

Πού είναι οι ανάπηροι;

Μια άλλη ομάδα που τυπικά περιθωριοποιείται σε πολλούς αναρχικούς κύκλους είναι οι άνθρωποι με αναπηρία. Άνθρωποι με κάποια σωματική αναπηρία ίσως να μην είναι σε θέση να πετάξουν κοκτέιλ Μολότοφ ή να σχηματίσουν BlackBlocs. Ίσως να μην είναι σε θέση να ακολουθήσουν έναν «αναρχικό» τρόπο ζωής ή να αποτινάξουν τον πολιτισμό επειδή η λειτουργικότητά τους εξαρτάται απόλυτα από την σύγχρονη τεχνολογία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι αντιεξουσιαστές όπως κάθε άλλος σωματικά ικανός άνθρωπος. Σημαίνει ότι ζουν υπό ιδιαίτερες περιστάσεις και ανάγκες που θα πρέπει να γίνονται σεβαστές και να ενσωματώνονται μέσα στο κίνημα. Μπορούν να οργανώσουν άμεσες δράσεις, να συμμετέχουν σε καθιστικές διαμαρτυρίες, να εκφράσουν πολιτική ανυπακοή και να μετατρέψουν την αναπηρία τους σε ποιοτικό χαρακτηριστικό και πλεονέκτημα για ολόκληρη την ομάδα. Δεν θα έπρεπε να πατρονάρονται ή να περιθωριοποιούνται/ Αντί να τους λένε να πάνε σπίτι ή να μείνουνε πίσω, οι σύντροφοί τους θα έπρεπε να προωθούν την προσπάθεια να κάνουν τον χώρο των διαδηλώσεων προσβάσιμο για αυτούς όπου είναι δυνατό. Άνθρωποι με σωματικές αναπηρίες συνήθως αποκλείονται από τα αναρχικά κινήματα ή δεν αισθάνονται ευπρόσδεκτοι και αγαπητοί. Αλλά για να είναι ο αναρχισμός πραγματικά [ένας χώρος] που περικλείει, [ένας χώρος] ετερογενής θα πρέπει να ενσωματώνει και να αγκαλιάζει όλους: έγχρωμους ανθρώπους, ανθρώπους με αναπηρία, τους φτωχούς, τους μεμονωμένους εξεγερμένους και αυτούς που δεν χωράνε κατ΄ ανάγκη στους Δυτικούς ορισμούς για τον αναρχισμό και που γίνονται αβίαστα αποδεκτοί, όπως είδαμε με το παράδειγμα στην Naqab παραπάνω.

Αναρχικοί ενάντια στο τείχος

Ευρύτατα γνωστοί και θεωρούμενοι ως η πιο ριζοσπαστική και επαναστατική Ισραηλινή αριστερίστικη ομάδα, οι Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος (ΑΕΣΤ) αποτελούν εξαιρετικό παράδειγμα για πολλές από τις αποτυχίες και αδυναμίες του «λευκού αναρχισμού» που αναφέρθηκαν παραπάνω. Μπορεί να βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά πολιτικά, καθώς μέλη του ΑΕΣΤ εναντιώνονται στον Σιωνισμό, υποστηρίζουν το δικαίωμα των Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν και πιστεύουν σε μια δημοκρατική χώρα στην Ιστορική Παλαιστίνη. Ωστόσο, οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν κριτικά αντιληφθεί την πραγματικότητα των λευκών αποικιακών τους προνομίων. Αυτή η κριτική δεν στοχεύει στο να αποτιμήσει ή να υποτιμήσει την δουλειά ή την δέσμευση της ομάδας, ούτε και αμφισβητεί το ηθικό τους θάρρος και την αντοχή τους. Αντίθετα, στοχεύει στο να ρίξει φως στις αποτυχίες και τις αδυναμίες που είναι κοινές μεταξύ των περισσότερων ριζοσπαστικών λευκών ομάδων. Η κριτική στους ΑΕΣΤ είναι σε δύο επίπεδα: (1) στο θεσμικό και (2) στην αμφισβήτηση της συμμετοχής της ομάδας σε διαδηλώσεις στην κατειλημμένη Δυτική Όχθη.

Οι Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος είναι μια ομάδα που κυριαρχείται σε μεγάλο βαθμό από λευκούς, αστούς, μορφωμένους και προνομιούχους Ισραηλινούς Ashkinazi από την προστατευμένη φούσκα του Τελ Αβίβ. Είναι ένα κλειστό VIPclub που δεν εφαρμόζει την άμεση δημοκρατία. Αρκετοί ακτιβιστές που δούλεψαν στενά με την ομάδα παραπονιούνται ότι οι αποφάσεις παίρνονται από λίγα εκλεκτά παλαιότερα μέλη. Πάντα τονίζουν ότι «τσεκάρουν τα προνόμιά τους» αλλά δεν αναγνωρίζουν ότι τα προνόμιά τους διαποτίζουν την καθημερινή τους ζωή, επιτρέποντάς τους ευρύτερες επιλογές: από το πώς να κινηθούν μέχρι το πού ζουν. Για παράδειγμα, το να πάρεις την Οδό 433 μόνο-για-εποίκους του απαρτχάιντ από το Τελ Αβίβ προς μια διαδήλωση στην Δυτική Όχθη δεν είναι κάτι ούτε επαναστατικό ούτε και αμφισβητεί τα Ισραηλινά προνόμια. Το να επιστρέψεις από την Ραμάλα στην Ιερουσαλήμ μέσω του σημείου ελέγχου (checkpoint) Hizmeh, ένα ειδικό σημείο ελέγχου για ανθρώπους με Ισραηλινή υπηκοότητα, δεν είναι επαναστατικό επίσης. Το να μετακινείσαι για να πας σε διαδηλώσεις στην Δυτική Όχθη για να απαλύνεις το σωτήριο λευκό σου σύμπλεγμα δεν σταθμίζεται ακριβώς σαν «τσεκάρεις τα προνόμιά σου». Το να πηγαίνεις κάθε Παρασκευή στις «cool» και ελευθεριακές διαδηλώσεις της NabiSaleh[4] και να περνάς την περισσότερη ώρα κουβεντιάζοντας στα Εβραϊκά κοντά στον σταθμό αερίων κάτω από σύννεφα δακρυγόνων φαίνεται μάλλον αντιπαραγωγικό.

Οι Ισραηλινοί αναρχικοί πιστεύουν ότι και μόνο η ίδια τους η παρουσία είναι φιλανθρωπική για τα χωριά και ωφελεί τις διαδηλώσεις, λες και τα λευκά τους δέρματα και οι Ισραηλίτικες ταυτότητες είναι φυσικά στολίδια από μόνα τους. Αλλά ακόμη κι αυτό δεν είναι πραγματικά αλήθεια. Το χωριό με τη μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου στην Δυτική Όχθη είναι το KafrQaddoum και μετά βίας πέντε Ισραηλινοί ακτιβιστές παρευρίσκονται στις εβδομαδιαίες διαμαρτυρίες. Το επιχείρημα ότι η παρουσία Ισραηλινών αναρχικών προστατεύει τους ντόπιους Παλαιστίνιους διαδηλωτές είναι επίσης εξωφρενικό, καθώς οι Παλαιστίνιοι είναι αυτοί που βρίσκονται πάντα στις πρώτες γραμμές, ακόμη κι όταν συλλαμβάνονται ή όταν τραυματίζονται, πράγμα που σημαίνει πως το τροπάριο της «συν-αντίστασης» είναι απλώς μια φάρσα. Στο τέλος της μέρας, και αφού σκύψουν για να γλιτώσουν μερικές σφαίρες, μυρίσουν δακρυγόνα και σπρέι skunk και βγάλουν μερικές δραματικές φωτογραφίες, οι Ισραηλινοί αναρχικοί επιστρέφουν στην αποικία του Τελ Αβίβ, μερικές φορές μέσω οδών που είναι μόνο για Εβραίους, για να περάσουν ένα βράδυ έξω σε κάποιο μπαρ. Στο μεταξύ, οι Παλαιστίνιοι χωρικοί με τους οποίους «συν-αντιστέκονται» κάθε Παρασκευή βρίσκονται υπό τη διαρκή απειλή νυχτερινών επιδρομών και αντεκδικήσεων από τους Ισραηλινούς κατοχικούς στρατιώτες.

Οι Ισραηλινοί αναρχικοί πρέπει να καταλάβουν ότι το να παίρνουν μέρος στην Δυτική Όχθη με τον τρόπο που το κάνουν τώρα δεν απειλεί το σύστημα. Το να αμφισβητήσουν πραγματικά τα δικαιώματά τους θα σήμαινε να υποκειμενικοποιήσουν τους εαυτούς τους με την ζωή και τον θάνατο των αποικισμένων. Δηλαδή, θα συνεπαγόταν πράξεις από την πλευρά τους που θα έκαναν τον αποικιοκράτη να μην μπορεί να διακρίνει μεταξύ αυτών και των Παλαιστίνιων χωρικών με τους οποίους «συν-αντιστέκονται».

Επιπλέον, θα συνεπαγόταν την αποδόμηση των προνομίων τους μέσα στις ίδιες τις δικές τους κοινότητες. Πριν καν παρευρεθούν σε κάποια διαδήλωση στη Δυτική Όχθη θα πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουν και να δουλέψουν για να αποδομήσουν το σύστημα των προνομίων εκεί όπου μένουν· να παλέψουν να φέρουν την αλλαγή μέσα στις δικές τους κοινότητες· να παλέψουν τις μακριές και αόρατες μάχες που δεν βιντεοσκοπούνται στο YouTube· και να ξεφορτωθούν το Βάρος του Λευκού Ανθρώπου [που κουβαλάνε]. Οι Παλαιστίνιοι είναι καλύτερα χωρίς αυτό. Μέχρι τότε, θα παραμένουν αναπόσπαστο τμήμα του συστήματος που καταπιέζει, αποικεί και πνίγει ασφυκτικά τους Παλαιστίνιους. Θα παραμείνουν έτσι γιατί οι ζωές τους όσο τις ζουν συνεχίζουν να βασίζονται σε αυτό το ίδιο το σύστημα.

[1] Σ.τ.μ “home” στο πρωτότυπο

[2] το νομοθετικό σώμα του Ισραήλ

[3] στρέμματα

[4] Κοινότητα που παλεύει άοπλα ενάντια στη συνεχιζόμενη κατοχή των Παλαιστινίων από το Ισραήλ.